Het verhaal van Hanne

Ik was totaal niet dik, dat ben ik ook nooit geweest, maar ik was daar wel continu mee bezig.

‘Ik heb nooit echt een dieet gevolgd, maar ik legde mezelf wel restricties op. Op mijn 15 jaar werd ik me meer bewust van mijn lichaam en was ik veel met mijn gewicht bezig. Ik zat toen met meisjes in de klas die slanker waren en die hadden dan plots een lief, ik had dat niet. Ik was me daar wel erg van bewust.

Op mijn 18 jaar ben ik mijn man tegengekomen. Hij zat toen al in de topsportwereld en in het begin voelde ik me niet goed genoeg voor hem omdat hij meisjes zou kunnen krijgen die ook topsport doen, een lijntje hebben en een vetpercentage van 10%. Die gedachte had ik tot twee jaar geleden nog steeds, terwijl we intussen 16 jaar later zijn. Het is dan ook wel duidelijk dat het niet alleen voor het lichaam ofzo is. Ik heb het daar wel moeilijk mee gehad, met die topsportwereld. Je bent immers altijd omringd door afgetrainde mensen en ik was maar een gewoon meisje. Ik was totaal niet dik, dat ben ik ook nooit geweest, maar ik was daar wel continu mee bezig.

Ik sportte ook om af te vallen en op gewicht te blijven. Dik tegen mijn goesting stond ik op om 6u om toch nog te gaan lopen voordat ik les had of moest gaan werken. Op zulke momenten greep mijn man wel in: “Hanne, nu ga je te ver. Eet eens gewoon een pasta” of “we gaan gewoon eens frietjes halen”. Hij heeft me zo wel geholpen. Als ik hem niet had gehad, had het wel erger kunnen aflopen. Ik ben daar heel dankbaar voor. Hij heeft mij altijd met mijn voeten op de grond gehouden.

Tot een jaar geleden stond ik elke dag 4 à 5 keer op de weegschaal. ’s Morgens als ik opstond ging ik er al op staan en als ik thuis kwam meteen opnieuw. Dan na het avondeten nog eens. Voordat en nadat ik gesport had opnieuw. Voor het slapengaan nog een keertje. Dat is te zot voor woorden. Het was echt een obsessie. Ik kon het echt niet laten. De weegschaal loslaten binnen jouw visie was dan ook een grote stap voor mij. Ik dacht echt “zot, dat kan ik niet!”. Gelukkig had mijn man toen net toevallig gepoetst en de weegschaal ergens gezet en ik wist niet waar. Ik heb er dan maar gewoon niet naar gevraagd. Het voelde als een goed begin om er enkele dagen niet op te staan. Dat was niet makkelijk. Zelfs supermoeilijk. Maar ik heb dat een week volgehouden en toen bleek dat die gewoon in de kast stond. Ik heb hem daar toen maar laten staan. Daardoor kreeg ik ook twijfels over mijn gewicht: is het ok? Is het niet ok? Maar ik was me er van bewust dat die weegschaal een grote trigger was.

Als ik op restaurant ging en achteraf zag dat er een halve kilo bij was gekomen, at ik twee dagen alleen maar tomaat en komkommer als lunch. Nu denk ik “Waarom heb ik dat zo lang gedaan en niet genoten van gewoon te zijn wie ik was en te genieten van eten op restaurant?”.’

Ik zei ook altijd “ik ben een vette koe, het vet puilt uit”

‘Ik besefte dat ik echt struggelde met eten en dat dat echt een probleem was. Ik volgde Celien al een tijdje op Instagram. Ik was mee met de visie maar kon die zelf niet goed toepassen. Ik wist niet waar te beginnen: “als ik alles mag eten wat ik wil, loopt het helemaal fout”. Dan heb ik toch beslist om het te proberen, al had ik wel schrik dat het een cursus zou zijn waar ik weinig aan zou hebben, maar dat is niet het geval geweest.’

‘Ik heb een vriendin die schrik heeft om bij te komen door intuïtief eten, want ze denkt dat ze dan elke avond ongezond zal eten. Dat is totaal niet het geval. In het begin doe je dat wel “omdat het mag van Celien” en dat is een uitvlucht waarvan je later ook beseft dat het gewoon een excuus is. Je wil dat niet elke dag, want dan smaakt het je ook niet meer. Maar als je het wel gewoon toelaat op bepaalde momenten, heb je gewoon een aangenamer leven.’

‘Rust.’

Hier kan je ontdekken of het Destination Healthy Habits traject iets voor jou is!